جادی

یه بار بیشتر زندگی نمیکنیم. خندون باشین.

 

"جادی"

تجربه نوشت (۲۳)

وقتی یک چیزی رو میخوای، خیلی اوقات از در احترام وارد شدن خیلی کارساز تر از جنگیدن هست. 

زندگی مون تشکیل شده از یه سری ساعت و دقیقه و ثانیه. توی همین ثانیه هاست که داریم زندگی میکنیم. توی همین ثانیه هاست که یهویی یه چیزی میره رو اعصابت یا حساس میشی. 

مثلا مثل وقتهایی که با یه نفر یه جورایی هم سطح هستین و یا کوچکتر از تو هست. راننده پشت فرمون هست. میخواین سوار ماشین بشین. یه حس خاص از جنس حساس بودن و در عین حال معذب بودن وجود داره. به تجربه (و نه صد در صد و قطعی) فکر میکنم اگر طرفمون شعور داشته باشه، اگر از در احترام وارد بشی و تعارف کنی و خودت رو عقب بکشی (حداقل منتظر بایستی، به جای اینکه تند بری سمت صندلی جلو )، نهایتا اونی که جلو میشینه تویی. و یا حداقل به صورت بالغانه عقب نشستی و این شناخت رو به اطرافیان میدی که گیر مسائل اینچنینی نیستی. 

یا مثلا باز و یا بسته بودن پنجره وقتی دو نفر هستید و یه نفر سرمایی و دیگری گرمایی هست (برای هم نشینی های کوتاه مدت و نه زندگی کردن دائمی در خونه و یا خوابگاه).

 

+راجع به این تجربه مطمئن نیستم. 

نمیدونم در چند درصد از موقعیت ها صادق هست. منتها برای خودم ، در موقعیت های روزانه ی زندگی، در درصد فوق العاده بالایی از موقعیت ها صادق بوده. 

تجربه نوشت (۲۲)

وقتی نسبت به یک مساله ای شوق و ذوق داری، فکر نکن دیگران هم نسبت به اون موضوع عین هیجان تو رو هم از نظر جنس هم از نظر کمییت، دارن تجربه میکنن. مثلا داری با شوق و ذوق از مدل های جدیدی که برای خیاطی به ذهنت رسیده صحبت میکنی، و این در حالی هست که طرف ذهنش درگیر دعوایی هست که دقیقا وسطش هست! پس ای خودم، حین به اشتراک گذاری هیجان هات کمی هم موقعیت طرف مقابل رو در نظر بگیر.

 

+شاید مفاهیمی مثل خانواده، مثل یار، مثل دوست دقیقا در امثال همین موقعیت ها معنا پیدا کنه!

شوق و ذوق و یا ناراحتیش رو با شما به اشتراک میزاره! شمایی که اصلا موضع خاصی نسبت به اون موضوع نداری... ولی آدمی هستی که ناخوداگاه انتخاب کرده که "بشنوی‌ش".