تجربه نوشت (۳۲)

بازه ی بین دو ترم که بچه های واحد ها جا به جا میشدن، مسئول خوابگاه اومد بهم گفت یه واحد ۴تخته هست. بیا برو اونجا. یه واحد دیگه هم هست ۶ نفره هستن اونجام خوبه. جابه جا شو. اون موقع سریع خیلی تند رد کردم پیشنهادش رو. و الان یه جورایی پشیمون هستم.

احساس میکنم عمده ی جواب منفیم از جنس لجبازی و سفت یه جایی موندن بود. تحلیل نکردم که اونجا چه مزیت هایی داره اینجا موندن چه معایب سنگینی برام داره. متاسفانه راه بازگشتی نیست. 

نتیجه گیری=> وقتی حتی برنامه ات رو ۱۰۰ درصد چیدی اینقدر یه ضرب و سفت نگو نه. مگه فکر کردن چی از ادم میگیره. 

تجربه نوشت (۳۱)

فکر و احساس میکنم که:

عموما دو دسته ادم، خوبی هایی که یک فرد در گذشته و زمان حال در حقشون کرده و میکنه رو فراموش میکنند:

۱- نامرد ها 

۲- احمق ها

تجربه نوشت (۳۰)

وقتی فضای رابطه با یک فرد و یا افرادی مثبت نیست، به اصطلاح هی واسمون چشم و ابرو میان، آدم تعجب میکنه. ناراحت میشه. ممنه حرصی و دچار نشخوار فکری بشه.

راه حل چیه؟

من فکر میکنم و حدس میزنم که:

اصلا نباید از "زبان" استفاده کرد. کم محلی میکنه، شما یا عین خیالت نباشه و یا نهایتا تو هم کم محلی کن. اینکه مستقیم بخوای یه رفتار تابلوی اعتراضین رو نشون بدی، یهو میشه تف سر بالا. برمیگردن میگن فلانی خیلی بی ادب هست. فلان کار رو کرده. فلان حرف رو زده. و اون چون مستقیم کاری نکرده تو چیزی نداری که بخوای باهاش از خودت دفاع کنی. میتونیم بعدا اعتراضمون رو به طرق دیگه در یه فرصت مناسب بیان کنیم. 

+ به قول یکی از دوستان، بعضیا آسه فروکن هستن... تو هم آسه فرو کن. از فضای منفی بین تو و اون کسی خبر نداره. وقتی صدای تو در بیاد، چون کسی رفتارهای سیاه اما بی صدای اون رو ندیده، تو احتمال محکوم شدنت کم نیست.

+ حتی اگر از چیزی خیلی هم ناراحتی، وقتی میدونی اگر به فرد A بگی، از این ناراحتی تو برای بردن جنگ لفظی که خودش درش درگیر هست، سوء استفاده میکنه، اصلا اون ناراحتی رو بیان نکن. 

 

(کد گذاری واسه خودم: یلدای ۱۴۰۲)