خیلی مهم هست که ادم با خودش رفیق باشه.
خیلی هامون انگاری یه گوشه قایم شدیم که سر بزنگاه مچ خودمون رو بگیریم.
جوری بگیریم و پیچ بدیم که خورد بشه. معلم عربی وار طور.
به تجربه بهم ثابت شده که اگر خواهان پیشرفت و توسعه ی فردی هستم باید اول یاد بگیرم و بعد عادت کنم به اینکه خودم رو دوست داشته باشم. دنبال مچ گیری از خودم نباشم. فرصت بدم به خودم. اگر احساس بدی دارم اگر ترس دارم اگر دارم تنبلی میکنم فرصت بدم یکم. تا بگذره. تا رد شه بره اون حس و حال.
یه مثال شخصی بهتون بگم و برم.
من برای شروع درس خوندن حتی اگر وسط فصل امتحان ها هم که باشم کلا فیزیک بدنم توی step اول فرار میکنه. وسط مثلا فصل۱ باشم راحت فصل رو تموم میکنم. ولی هنگام شروع درس خوندن دقیقا همون گام اول بدنم و کلا ذهنم انگار یه حالت فرار داره. سخت شروع میکنم.
خیلی وقتها در گذشته بابت این ویژگی که البته اصلا نمیدونستم ویژگی هست خودم رو محکوم به دست دست کردن و تنبلی کردن و ... کردم. ولی از وقتی با خودم رفیق تر شدم و بیشتر حال خودم رو میپرسم وقتی میخوام کاری رو شروع کنم این حس و حالم رو میبینم و از اون طرف مغزم داره میگه خوب باید الان درس بخونی با خودم مدل سرکوفت حرف نمیزنم. درست صحبت میکنم. فرصت میدم. از خودم دیگه بدم نمیاد. و میفهمم که این طبیعی هست که توی شروع هر کاری یه ترس داشته باشم.
اجازه بدیم اگر حسی داریم اون حس بیاد ما رو زیر و زبر کنه و رد شه بره. خیلی هم دل به دلش ندیم که بخواد موندگار شه. به مرور میتونیم خودمون رو قوی تر کنیم. که اگر الان یه نصفه روز تعلل داریم برسه به ۲-۳ ساعت و بعد ۱-۲ ساعت و ....
هشتگ: با خودت رفیق باش :)
هشتگ : توسعه ی فردی :)
