۲۵ خرداد ۱۴۰۱:
تصمیم گرفتم که از کشور برم... و ادامه ی زندگی رو برای خودم و برای نسلم، در یک جای بهتر رقم بزنم. (ان شاالله)
۲۱ شهریور ۱۴۰۱:
حالم از همه چیز و همه کس بهم میخورد. امده ام به خانه ی پدری. بعد از ۴ ماه. به خودم قول دادم دیگر هیچ وقت به این خانه، به این شهر بازنگردم... هیچ وقت.
۳۰ شهریور ۱۴۰۱:
امدم کافه ی کتابخانه ی مهندسی دو. بعد از شرکت در یک جلسه ی دفاع. یه لاته سفارش دادم. نشستم به نوشیدن. یه موزیک ملایم با صدای پچ پچ بچه ها توی پیش زمینه هست. خنده ها... بحث ها... احساس خوشبختی میکنم. کمی به فکر فرو میرم. یکی در میان احساس خوشبخی میکنم و به فکر فرو میرم.
۱۴ مهر ۱۴۰۱:
اینقدر فرصت ندارم که بخوام غمگین و ناراحت باشم. ای کاش کارها با صرفا غمگین بودن و شکسته دل بودن جلو میرفت. ولی نمیره. باید جنگید. سخت هم. حتی با قلب و یا پاهای شکسته.
۱۴ ابان ۱۴۰۱:
دقیقا در شرایطی قرار دارم که انگاری دارم تمرین میکنم نقطه ضعف دست کسی ندم. و اصلا نزارم این هم اتاقیم متوجه بشه از چی بدم میاد از چی خوشم میاد. تمرین خوبی هست. نمیدونم چرا ولی فکر میکنم من قوی ترم. شاید هم نباشم.
۱۲ دی ماه ۱۴۰۱:
چقدر زمان زود میگذره. داریم بزرگ میشیم. شاید هم پیر. ای روزها برای مرگ اقوام و یا مریض شدن پدر و مادر برمیگردم به شهر پدری. بزرگتر هامون یا بیمار میشن و یا دارن فوت میکنن... این غم‌انگیز هست. و در عین حال ادم رو به فکر فرو میبره.
۲۳ فروردین ۱۴۰۲:
ساعت ۲۲:۱۳ هست. دارم به این فکر میکنم که دیگه کی من برمیگردم به این سن؟
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۲:
خیلی دارن از من ایراد میگیرن. واسه ثبت پروپوزال. امیدوارم واقعا شر ماجرا کنده بشه. خسته شدم. خیلی خسته...هوووف. به واقع کلافه شدم. دارم حس کلافکی رو تجربه میکنم.
۱۸ تیر ۱۴۰۲:
خورشید یه جوری میتابه رسما به بدن انسان و به چشم انسان اسیب میزنه :| چه خبره... این دیگه چه گندی هست!!!
۲۶ تیر ۱۴۰۲:
دلتنگم... برای خونه و ماشین نداشته ام... برای مسافرت های نرفته ام. برای دوست های نداشته ام. برای دوستی های نداشته‌ام... برای پاییز حتی!