تجربه نوشت (۲۸) : احساس ناامنی

ای مسافر، اگر میخوای رابطه‌ی پایدار و سالم با هر ادمی ایجاد کنی، از یک چیز بپرهیز:

به اون آدم احساس ناامنی نده.

متاسفانه با روش های زیادی میشه به ادم ها احساس ناامنی داد.

به نظرم بدترین هاش این هاست:

۱- یه چیزی رو که تو شرایط عادی رابطه تعریف کرده، توی دعوا ازش سوء استفاده کنید (اگر به دروغ و نامردی، اون مورد رو کم و زیاد کنید و بهش پر و بال بدید که دیگه بدتر)

۲- توی دعوا حد و اندازه رو نگه ندارید، حرف هایی بزنید که حرمت شکنی و قلب شکستن باشه. 

۳- دستاورد های طرف رو ببرید زیر سوال. تحصیلات، شغلش و مهارت هاش رو خار و خفیف کنید.

۴- دست بزارید رو چیزهایی که دست خودش نبوده. مثل اصالت، وضعیت مالی و تحصیلی خانواده‌اش، چهره اش و ... حالا چه به شوخی چه توی دعوا و بحث.

۵- از چیزهایی سوال بپرسید که طرف کاملا بهتون فهمونده که تمایلی به صحبت راجع بهشون نداره. 

۶- تهمت بزنید. یه کاری رو که نکرده بهش بگید کردی. یا اگر کرده، زیادی شورش کنید و فیس کنید. جوری که واقعا سیستم روانشناختی اون ادم بترسه از ارتباط مجدد با شما. 

و ....

تجربه نوشت (۲۷)

خیلی وقت ها بعضی از ادم های برونگرای اطرافمون، زیاد از حد راجع به دیگران صحبت میکنن با ما. شروع میکنن به از هر دری سخن گفتن. اونم راجع به مسائلی که به ما ربطی نداره. این در حالی هست که تو واقعا هیچ علاقه‌ای به تا این حد شنونده بودن نداری. اینجاست که دو تا گزینه رو به روت هست.

الف) بهش موادبانه و با ادبیاتی که متناسب با رابطه تون هست بگی که نمیخوای بشنوی و برات تعریف نکنه. 

ب) باز هم مثل سابق به حرف هاش گوش کنی، رشته ی افکار و برنامه ریزی روزانه‌ی خودت بهم بریزه و دچار خشم درونی شی. که من چرا اصلا به این ادم گوش کردم. 

اگر طرف جزء افراد پرتکرار زندگیت باشه، مثلا یکی از اعضای خانواده، گزینه‌ی الف رو بخوای انتخاب کنی، باید خیلی دقت کنی که قلب رابطه آسیب نبینه. و اینکه پای ناراحت شدن طرف وایسی. یعنی بپذیری که اره بهش گفتی نمیخوای بشنوی. ترجیح میدی دچار خشم درونی نشی و افکار منظم تری در نتیجه‌ی این نشنیدن داشته باشی تا اینکه بخوای صرفا یک نفر رو از دست خودت به صورت مقطعی دچار دلخوری لحظه ای نکرده باشی. ذات روابط در ایران اینجوری هست که ناراحت میشن (ناراحت میشیم!).

عشق به پاییز

اخرین روزهای بودن در خوابگاه دانشگاه را سپری میکنم. و بعد از این روزها، سبک جدیدی از خوابگاه را تجربه خواهم کرد. خوابگاه خودگردان. شب ها کولر اتاق کوچکم را خاموش میکنم. چون هوا به اندازه‌ی کافی خنک است. امروز با کمی گرفتگی بینی و خشک بودن گلو از خواب بیدار شدم. ظهرهای این روزهای شهریور ماه، کمتر گرم و طاقت ‌فرساست.

همه‌ی اینها یعنی، آمدن کاروان پاییز را حس میکنم.