وقتی اَمن نباشیم، صادق ترین آدم های اطرافمون هم ممکن هست بهمون دروغ بگن.
چرا؟ چون آدم ها دنبال آرامش هستن و نه دردسر. وقتی آدمی باشی که اگر راستش رو کامل بهت بگن، بعدش باید تایم و انرژی و اعصاب و روان بزارن آرومت کنن و دل داریت بدن، این یعنی حداقل در بعضی از ابعادِ مسیرهای واقعی زندگی، نمیتونستی اون قدرها آدم همراهی باشی.
واقعا توی ایران اگر قرار باشه غر بزنیم. صبح تا شب، شب تا صبح باید غر بزنیم.
غز زدن واقعا مشکل رو حل نمیکنه. یادم بمونه که غز زدن باعث میشه توی مشکل عمیق تر فرو برم و مشکل مثل چسب بهم بچسبه. اگر همون موقه نمیتونم مشکل رو حل کنم، فاصله بگیرم ازش. همین.
+یادآوری: پادکست های مل رابینز و نرم افزار اکسل روی مک
تمرین کنیم. تمرین کنیم همون اول کار میخمون رو محکم بکوبیم. اگر حساس هستیم روی یه موردی بگیم. بروز بدیم و بگیم که آره ناراحت شدیم و چرا این اینطوری هست. نترسیم. بزاریم اگر اختلافی هست رو بیاد. واقعی باشیم.
+ تبصره میخوره:
گاهی باید حساسیت رو بروز نداد تا اتفاقا خودواقعی طرف رو بیاد. نه اینکه متوجه حساسیت ها بشه و خودش رو سانسور کنه. مثلا اوایل ارتباط به قصد آشنایی بهتر هست مشاهده گر باشیم.
منتها جلوی آدمهای تکرارشونده ی زندگی باید اعتراض رو بگیم(تربیتشون کنیم). که آقا حساس هستیم(در عین حال آتو دست آدم مریض ندیم و وارد بازی آدم های مریض نشیم)
