خیلی وقتها اینقدری که ما توی ذهنمون با یکی صمیمی هستیم اون با ما صمیمی نیست.
برای همین هست که مثلا وقتی عروسی میکنه و دعوت نمیشی وقتی مهاجرت میکنه و بعد از چند ماه میفهمی... هر چقدر هم که بخوای بیخیال و با فرهنگ نشون بدی... بازم نمیشه.
هی سعی میکنی توجیه کنی. هی برای خودت توجیه میکنی. چون انتظار نداشتی و دلت نمیخواد باور کنی. نه اینکه چیز مهمی باشه ها... واقعا هم نیست.
ولی خوب یه غم خاصی توش هست. یه ناراحت شدن...
هی سوال میاد توی ذهنت...
هوس میکنی شمارش رو حذف کنی حتی.
قسم به اون روزی که به سال بالایی پیام میدی و ازش نمونه سوال درسی رو میخوای که این ترم داری و اون ترم پیش داشته...
و میگه به خدا ندارم و دلیل و برهان هم میاره که چرا نداره.
و تو پیش خودت میگی:
یعنی داره؟
یعنی نداره؟
یعنی داره و نمیده؟
بعید نیست داشته باشه و نده
یه هر حال ادما نون نیتشون رو میخورن.
یهوی یکی تو مغزت داد میزنه میگه:
شایدم اونی که الان داره نون نیتش رو میخوره
تویی
تو !
یکی از چیزایی که میتونه به طرز وحشتناکی خوش حالم کنه این هست که اون یازده و پونزده ساعت تاخیری که برای فرستادن تمرین شماره ی دو و تمرین شماره ی چهار یکی از درسهام داشتم نادیده گرفته بشه . گریدر حالا حواسش نباشه یا خودش بخواد ببخشه تاخیر رو و در نظر نگیره و خود خواسته باشه برای من هر دو یک ریزالت داره و اسب کیف میشم. اسب کییییففففف . اینقددددددرررر کییییفففف خواهم کردددددد.... که نگووووووو.. ۱۰ هزار تومن میندازم صندوق خیرات جدا. هر تمرین پنج تومن.
