واقعا یکی از رفتارهایی که خیلی زود من رو کلافه میکنه و من رو به سمت عصبانیت سوق میده و از ارتباط با طرف مقابل من رو منزجر میکنه، "پرحرفی" هست.
محتوای کلام، اگر چیزی باشه که خودم میدونم و مدت زیادی هست که ازش عبور کردم، دیگه بدتر کلافه ام میکنه. یعنی ته زورم برای تحمل چنین شرایطی فکر کنم بین دو تا سه دقیقه هست.
در واقع فکر میکنم محتوای کلام اگر راجع به خودش و یا خودم نباشه، و در عین حال برای من فایده ای نداشته باشه این من رو عصبانی میکنه.
مثال:
طرفی که روی صحبتش با من بود: این فلانی هستا، وقتی ۱۷ سالش بوده رفته مدرک فنی حرفه اش رو توی فلان شاخه از فلان موسسه که همه ی دنیا قبولش دارن گرفته... فکر کن... وقتی ۱۷ سالش بوده. ولی ما همین طور هی فقط نشستیم و هیچ کاری نکردیم... اقا اون موقع عقلمون نمیرسید الان بلند شیم بریم پیگیری کنیم...(وی به یک شخص خاص هم اشاره داره که اره این فلانی هی بیکار تو خونه‌ست ولی نمیره دنبال این مدرک ها- یعنی حرفش حالت شماتت و سرزنش دیگران رو داره. به واقع تمرکزش روی دیگران هست)
