خدا واسه تو نخواسته عزیزم ! یعنی تا الان نخواسته، شاید بعدا خواست!

اومدم بنویسم: توی ایران اساتید راهنما، از تمام ارتباط با دانشجو و اخلاق اکادمیک اون قسمتِ "لطفا فایل مربوطه را به پیوست دریافت نمایید" رو دارن، بعد یه تشر به خودم زدم. گفتم چرا کلی سازی میکنی عزیزم. توی همین دانشگاهی که داری درس میخونی، توی همین بخش خودتون، هستن اساتیدی که با دانشجویانشون علاوه بر صمیمیت کلامی حتی باهم بیرون هم میرن. باهم غذا هم میخورن. خنده و شوخیشون هم به جا هست. اینکه استاد تو یه جوری هست که وقتی بهش ایمیل میزنی انگاری خودش با خودش یه مسابقه داره که چطوری از کمترین حروف و کلمه ی ممکن برای پاسخ دادن به این ایمیل استفاده کنم، دلیل نمیشه بقیه ی اساتید هم اینطوری باشن! بقیه به استادشون اصلا ایمیل نمیزنن! زنگ میزنن، پیامک میدن، pm میدن... بله!

nobody cares

حالم بهم میخوره. به خاطر فیلترینگ تهوع دارم. چرا یوتیوپ فیلتر هست؟ اموزش ها رو از کجا ببینیم؟ مشکلاتمون رو چطوری برطرف کنیم؟ کدوم قبر ویدیو ببینم برای برطرف کردن error هام؟

از سامانه ی اموزشی دانشگاهی که دارم توش درس میخونم حالم بهم میخوره. از کارشناس رشته و حتی از استاد راهنما. چرا برای ثبت پروپوزال و تمدید سنوات و کارهای روتین این مدلی اینقدر دانشجو باید درگیر بشه؟ چرا دیر جواب ادم رو میدن؟ چرا یه کاری میکنن که از شدت ناامیدی حتی دلت نخواد پیگیر باشی؟

بدترین قسمت ماجرا اما همون فیلترینگ هست. یه مشکل بزرگ با یه کلیپ ۴۰ ثانیه ای، یک دقیقه ای برطرف میشه بعد تو چون فیلتری به یوتیوپ دسترسی نداری، لنگ اون مشکل میمونی.

این فرایند به مرور ادم رو دچار کهولت روح میکنه. انگیزه رو ازت میگیره. بی علاقه میشی. 

مثل یه جوونه که به خاطر سوختگی ناشی از شدت نور خورشید، اصلا فرصت سبز شدن پیدا نمیکنه!

تجربه نوشت (۲۴)

رابطه ی سمی انواع داره. 

یه نوعش این هست که طرف یه سری از خدمات رو به صورت اهسته و پیوسته در اختیار تو قرار نمیده. به اصطلاح "مودی" هست. روی مود خودش باشه از حالت عادی بیشتر خدمات ارائه میده. روی مود خودش نباشه از حالت نرمال خدمات کمتری رو ارائه میده.

یه مثال بزنم:

والدینی رو در نظر بگیرید که وقتی روی مود خودشون هستن برای بچه شون چند تا چند تا لباس میخرن. و اگر روی مود خودشون نباشن یهو یه دست لباس هم تهیه نمیکنن!

میدونی نتیجه چی میشه؟ بچه الگوریتم اینها رو متوجه میشه. وقتی اینها روی مود خودشون هستن، بچه نیاز هم که نداشته باشه، چند تا چند تا شلوار برمیداره. با یه دونه هم کارش راه میفته ها، ولی سه تا شلوار جین برمیداره. این پول هست که این وسط هرز میره. اون حس متعلق بودن به یه خانواده و باهم برای بعضی چیزها پس انداز کردن، باهم برای بعضی چیزها خرج کردن، برنامه ریزی کردن و خیلی چیزای خوب دیگه هرز میره.

بچه این حس رو داره که وقتی اینها روی مود خودشون هستن، اگر کمتر خرج کنه کسی بهش نمیگه افرین و اصلا کسی متوجه این شخصیت و اصالت و شعوری که داره خرج میکنه نیست. اینکه اون میتونسته بیشتر خرج کنه ولی نکرده چون نیازی نداشته، پارامتر تاثیرگذاری نیست. وزنی نداره. بی اهمیت هست. از طرفی وقتی خانواده روی مود خودش نیست، قرار نیست نیاز بچه به عنوان عضوی از خانواده درک بشه، در نتیجه پاسخی دریافت نمیکنه.

با ادمای اطرافمون اینطوری نباشیم. با مودی بودنمون باعث نشیم فرصت سوءاستفاده فراهم بشه. به ادم ها احساس بدِ "یکی نبودن" ، "با هم نبودن" و "یه تیم نبودن" ندیم.

+این ماجرا یه ور دیگه هم داره. ادم های اطرافمون رو که نمیتونیم تغییر بدیم. ولی خوب میتونیم قلق شون رو بفهمیم. مثل اون بچه، به جای جنگیدن، کار خودمون رو بکنیم!

+همه ی ادم ها روزهای خوب دارن، روزهای بد دارن. اگر این ادم خودمون هستیم سعی کنیم رفتارمون تو روزهای خوب و بد یه بازه ی منطقی داشته باشه. صفر و صد نباشیم. واسه ارائه ی خدمات یا هر چیزی. اگر این ادم، طرف مقابلمون هست، بین شعور و منافع خودمون با قلق و لِم اون، تعادل رو برقرار کنیم.