هر از یه مدت این حقیقت بهم یاداوری میشه که:
هیچ چیز اون قدر بزرگ نیست.
اگر چیزی برامون بزرگ هست شاید ما زیادی کوچک هستیم.
هیچ چیز اون قدر مهم نیست.
ادمیزاد کسی رو جز خدا و خودش نداره. به واقع خودش رو هم خیلی نداره.
ادم هایی که روی کمک دیگران حساب باز میکنن، دیر یا زود متوجه میشن که اشتباه میکردن.
مسیرهای اصلی زندگی رو ، تقریبا ادم تنهاست. تنهای تنها.
فکر میکنی میتونی حساب باز کنی روی کمکشون.
دیگران، مخصوصا نزدیکان ، همین که ترمز دستی نباشن، این خودش یعنی خیلی....
به تجربه به این مهم رسیدم که ادم ها هر چقدر چیپ لِو ِل‌تر باشن ، بیشتر راجع به دیگران صحبت میکنند و ایراد و اشکال کار دیگران رو میگیرند. به واقع کمتر حواسشون به خودشون هست. کمتر درگیر درست کردن و برطرف کردن عیب و ایرادهای خودشون هستند.
که هر که بی هنر افتد نظر به عیب کند...که هر که بی هنر افتد نظر به عیب کند...
اخلاق خوب مهم ترین چیز هست.
این اخلاق خوب رو از ادم هایی که قاطعیت رو با رک بودن و بی ادبی اشتباه گرفتن و به اطرافیانشون حتی اعضای خانوادشون پرخاش میکنن توقع نداشته باشید.
ادم های بی مهارت
ادم های نابلد
ادم های بی حوصله
که با رفتارهای پرخاشگرانه
و تودهنی های بی دلیل
دیگران رو از ارتباط با خودشون
از رفت و امد با خودشون
ناامید میکنن!!!
+گرون ترین کادو ها و هزینه های مالی نمیتونن جبران بداخلاقی یک نفر رو بکنن (حداقل برای من). خدایا از شر ادم های بداخلاق به تو پناه میبرم.
