من ِ این روزها
روزهایی رو میگذرونم که پر از تمرین تحویلی هست. باید برنامه های ازمایشگاه سیستم رو اکی کنم. باید تمرین های متلب رو بزنم و تحویل بدم. هفته ای دو تا دوتا میانترم دارم... تکالیف اساتید مثل گل های خودرو شدن .
این هفته تموم میشه دوباره تمرین و تکالیف هفته ی بعد شروع میشه. از جای هر تمرین انگاری دو تا بیرون میاد.
من اما سعی میکنم اروم باشم و با اینکه سرعتم توی کد زدن این روزها پایین هست . ولی سعی میکنم برسونم خودم رو و این ترم اخری حرص نخوردم. و اروم باشم.
تا جایی که میشه دارن سعی میکنن کاری کنن که احتمال تقلب دانشجو بیاد پایین و این خیلی وقتها برای ما بار روانی ایجاد میکنه. عملا کاری از دست ادم بر نمیاد. نمیشه بری تو دل استاد. اینم اینهایی که کینه شتری هستن بعضی هاشون.
از اونور استادی که باهاش پروژه پایانی دارم خیلی ریلکس مدام کار میتراشه و وقتی میگم درگیر درسای ترم هستم چندان اهمیتی نمیده و سر موضع خودش پافشاری میکنه که اره یه اخر هفته تایم بزار تمومش کن...
کار زیاد هست ... ولی میشه باهاشون کنار اومد.
این وسط مسطا ماسک هم میزنم به پوستم .تایم استراحتم سعی میکنم یه کاری کنم حال دلم خوب شه. ماسک پرتقالی خیاری چیزی میزنم به پوستم .هم خنک میشم . هم همین رسیدگی به خود احساسم نسبت به خودم رو مثبت تر میکنه و بیشتر انرژی میگیرم که درس بخونم.
به تجربه بهم ثابت شده که ادم وقتی حالش خوب باشه هم درسش رو میخونه هم روتین هایی رو که برای خودش در نظر گرفته انجام میده. ولی وقتی سر حال خودت نیستی عملا هیچ کاری نمیکنی... نه درس نه رسیدگی به خود و نه هیچ چیز دیگه.
توی این روزها سعی میکنم از خودم مراقبت کنم... خود مراقبتی میکنم. زیاد دل به دل ادم هایی که توی زندگیشون فقط سیاهی ها رو میبینن نمیدم. تا جایی که روحیه ی انسانیم اجازه بده شنونده شون هستم. ولی وقتی احساس کنم دارم مثل اون میشم و رنگ سیاهی میگیرم سریع فاصله میگیرم و به یه بهانه ای فرار میکنم از اون موقعیت. این روزها ادم باید از امید از نشاط از خودش بیشتر از هر چیزی مراقبت کنه.
از طریق وبلاگِ تویی پایان ویرانی با این فراخوان اشنا شدم. دلم میخواد براش بنویسم.
تا امشب برایش مینویسم :)
