مثل یه نهنگ کوهان دار

بخش قابل توجهی از عید رو گذاشتم سر یکی از درسها. نمیتونم بفهمم من کند هستم و یا سوالات این درس سخت هستن. احساس میکنم تمرکز کافی ندارم و ذهنم fresh نیست. احساس میکنم تمام سوالات رو اگر کسی بود که با یه جمله راهنماییم کنه خیلی وقت پیشا جمع شده بود. 

سه روز دیگه بیشتر از تعطیلات باقی نمونده و کلی کار نکرده دارم. 

کلی کار علاوه بر کار های واجب برای خودم تعریف کرده بودم که نرسیدم انجامشون بدم. 

میتونم برای این سوالات برم و از گریدر درس سوال بپرسم ولی هم غرورم اجازه نمیده و هم یه ترسی دارم که سوالام ساده و ضایع باشه... توی فضای فنی مهندسی بای دیفالت پسرها دست بالا تر گرفته میشن. چه برسه که بخوای ابراز ناتوانی هم بکنی(دوست ندارم وقتی جواب یه چیزی رو پیدا نمیکنم برم راحت از کسی بپرسم. چون وقتی کسی میاد یه سوال ساده ازم میپرسه فوری میزارم به پای راحت طلب بودنش... و حالم بهم میخوره بخوام بهش جواب بدم. به خودم میگم این چرا گوگل نمیکنه. ). مخصوصا توی چیزهایی که یا برنامه نویسی هست و یا بوی برنامه نویسی میده و به برنامه نویسی مربوط هست. 

خسته نیستم. ولی خیلی وقتها احساس ناامیدی میکنم و از اینده میترسم. 

دارم تلاشم رو میکنم. و خودم رو با چنگ دندون میکشم بالا. 

دارم تلاش میکنم که جزء بهترین ها باشم. که اگر فرصتی بود بتونم رقابت کنم و اون فرصت رو به چنگ بیارم... خیلی وقتها ناامید میشم. خیلی وقتها حسرت یه سری از امکانات و موقعیت ها رو میخورم. موقعیتهایی که ندارم. ولی به خودم میگم تو بهترین الانت باش. بهترین همین موقعیت فعلی. تا اگر فرصتی بود عین یه نهنگ کوهان دار که میخواد نیم تن کریل رو ببلعه اون موقعیت رو ببلعی...

میدونی ادم ها کی خوب درس میخونن ؟

موقعی که هیچ اپشن دیگه ای به جز درس نداشته باشن... موقعی که درس و خوب درس خوندن تنها ریسه ی امیدی باشه که بتونن بهش چنگ بزنن... موقعی که به این فکر میکنن که تنها راه و کم هزینه ترین راه پیش روشون همین درس خوندن هست.