مسافرشناسی (۵)

یکی از چیزهایی که من رو عصبانی و کلافه میکنه اینه که با یکی حرف بزنم صرفا یه عنوان گفته باشم و یه سری جملات کوتاه، بعد طرف مقابلم بدون اینکه شرایط رو کامل بدونه شروع کنه به گفتن حرف های چرتی که بوی روانشناسی زرد میده. اونم حرف هایی که خودم ۱۰۰۰ بار بهترش رو بلدم.

 این حرف ها یعنی قضاوت کردن. شروع کنه به قضاوت ماجرایی که ۲۰ درصدش رو هم نمیدونه... قشششننگگگگ از حرف زدن باهاش منزجر میشم. یعنی ثانیه ای ۱۰۰۰ بار دلم میخواد تلفن رو قطع کنم.