به گذشته که نگاه میکنم میبینم خیلی از دل نگرانی ها بیهوده بودن.
خیلی وقت ها اون هم اتاقی که نگران اومدنش بودم، خوب از آب در اومد.
اون واحدی که وحشت داشتم از خراب بودن کولرش و گرمای طاقت فرسایی که باید میکشیدم، یهو اکی شد و واحدمون رو توی خوابگاه عوض کردیم.
نگران خونه بودم، ولی فراهم شد. به طرز معجزه آسایی ...
یکی از انواع آدم هایی که خیلی راحت میتونن به من احساس ناامنی بدن، آدم هایی هستن که تو صحبت های روزانه شون از صنعت اغراق خیلی استفاده میکنن!!!
رسما همه چیز به نظرشون خیلی زیاد و پررنگ هست!
از خوبی دیگران گرفته، تا بدی دیگران، تا زندگی دیگران، شوهر دیگران، مهارت های دیگران و ...
بدم میاد. خیلی زیاد. آدم های خطرناکی هستن!!!
