یه خونه داشته باشم جوری که هفته ی سوم چهارم شهریور امسال برم داخلش.
بعد بالکن داشته باشه رو به یه فضایی که صبح ها و شب ها دلم بخواد اون جا بشینم و یه لیوان نوشیدنی بگیرم دستم غرق در فضای فلسفی خودم بشم.
کنار خونم پارک و فضای سبز امن باشه من هر روز برم پیاده روی. باشگاه باشه من هفته ای سه بار رو باشگاهم رو داشته باشم. فکر کن به یه جایی که کتاب داشته باشه هم نزدیک باشه. اوووووف.
اگر سرمون شلوغ هست و نمیتونیم دیگه اون قدرها جواب تلفن بدیم، و یا سرمون شلوغ نیست ولی نمیخوایم مخاطب بعضی از ادم ها باشیم، نیایم اعلام کنیم که وای من سرم شلوغ هست و لطفا کسی مثلا تا شهریور با من تماس نگیره مگر کارهای واجب!!!
کسی که سرش شلوغ هست بای‌دیفالت نمیتونه جواب پیام و تلفن بده.
تو فقط کافی هست جواب تلفن و پیام ندی.
کافی هست نباشی.
همین.
نیازی به اعلام کردن نیست که بعدش هم ببینی حالا واکنش ادم ها چی هست. پیامت رو رپلای میزنن یا نه. زنگ میزنن یا نه. چی میشه چی نمیشه. با خودمون ببندیم. البته همین با خود بستن هم حد داره، بلدی میخواد. بعضی از موارد اینطوری هست که واقعا رک باید اعلام بشه. چون هزینه ی تمرکزی و روحی کمتری برامون داره.
ادم های تکرارشونده ی زندگیمون رو یاد بگیریم.
هر کسی یه قلقی داره.
تقریبا هیچ ادمی سفید مطلق و یا سیاه مطلق نیست.
پیدا کنیم چه چیزهایی میخوایم.
بگردیم ببینیم این ادم با این اخلاق و روحیات در چه زمینه هایی میشه باهاش تعامل داشت. میشه براش فایده داشت و میتونه برات فایده داشته باشه.
همه ه ه یکی دو تا اخلاق رو مخی دارن ولی یهو میبینی ساپورتی که این ادم تو فلان زمینه ازت کرده هییییچ کس دیگه ای نه حاضر بود بکنه و نه اصلا میتونست بکنه.
اول خودت رو بشناس. ببین چی میخوای.
و بعد متناسب با حساسیت های ادمها رابطه باهاشون رو تنظیم کن.
ادم ها رو یاد بگیریم. مخصوصا تکرارشونده ها رو .
