خیلی وقتها اینقدری که ما توی ذهنمون با یکی صمیمی هستیم اون با ما صمیمی نیست.
برای همین هست که مثلا وقتی عروسی میکنه و دعوت نمیشی وقتی مهاجرت میکنه و بعد از چند ماه میفهمی... هر چقدر هم که بخوای بیخیال و با فرهنگ نشون بدی... بازم نمیشه.
هی سعی میکنی توجیه کنی. هی برای خودت توجیه میکنی. چون انتظار نداشتی و دلت نمیخواد باور کنی. نه اینکه چیز مهمی باشه ها... واقعا هم نیست.
ولی خوب یه غم خاصی توش هست. یه ناراحت شدن...
هی سوال میاد توی ذهنت...
هوس میکنی شمارش رو حذف کنی حتی.
فرض کنید برای تولد خواهرتون میرید از یه پاساژ مشهور یه دونه روسری میخرید. اونجا جای مشهوری هست ولی خوب این روسری رو به قیمت خیلی خوبی میخرید. اف خورده و شما با ۴۰ تومن هدیه تون رو میخرید.
وقتی هدیه رو بهش میدید تشکر میکنه و تموم میشه.
ولی بعد از طرق مادرتون میفهمید ظاهرا هدیه تون چنگی به دل نمیزده.
شما میدونین که اگر بفهمن این رو از فلان پاساژ خریدین نظرشون برمیگرده پس اسم پاساژ رو میگید و مادرتون هم تاکید میکنه که اگر بهش نگی از اینجا خریدی فکر میکنه رفتی فلان جا (اسم یه جایی که جنس های بیخورد داره رو ذکر میکنه) یه روسری ۵۰ تومنی!!! خریدی براش.
همین طور که داری به خواهرت اسم پاساژ رو میگی مارک یه روسری که روش قیمت زده ۱۳۹ هزار تومن هم بهش میدی و میفهمه که این روسری قیمتش ۱۳۹ هزار تومن و از فلان پاساژ مشهور هست و اوضاع کمی بهبود پیدا میکنه.
+الان چه حسی دارین؟(خودت رو جای ادم داستان بزارین)
+به نظر شما این دروغ هست؟ دروغ مصلحتی هست؟
+چرا وقتی میشه با یه مارک که روش عدد ۱۳۹۰۰۰ درج شده به طرف حس بهتری داد این کار رو نکنیم؟ هم پول ما سیو شده هم اون خوش حال هست!
+ به نظرتون واقعیت ها گاهی زندگی رو تلخ و یا حتی به اتش نمیکشن؟
