تئوری‌های یک مسافر (۹)

در نظر، عقیده و زندگی زیسته ی دیگران، دنبال تایید گرفتن واسه درست بودن و کافی بودنت در مسیری که داری میری نگرد. یه آدم یه کامپلکس هست. مجموعه از دیوارهای ذهنی که هنوز فرو نریختن. چون خیلی محکم هستن و حالا حالا ها باید پتک بخورن. دیوارهای ذهنی که در حال فروپاشی هستن. دیوارهای ذهنی که مدت ها قبل فروریختن و بعدش اون آدم گره های ذهنیش تا حدی باز شد و دنیا رو با یه عینک جدید دید. وقتی از یکی نظر میپرسیم اون با انواع دیوارهایی که توی ذهنش داره به ما پاسخ میده. با انواع بیماریهایی که خودش داره. با تمام ترس هاش. و از اون طرف با تمام اعتماد به نفسی که در طول سالیان دراز اون رو ساخته. شاید بگه آره بیا توی این مسیر. این مسیر خیلی مسیر راحتی هست. اما لزوما واسه ماهم آسون نیست. اون اعتماد به نفسش رو ساخته. لزوما ما همچین اعتماد به نفسی نداریم. خلاصه ی مطلب همون چیزی که خط اول گفتم. در زندگی آدم‌های دیگه، دنبال تایید شدن مسیر و روش مون، دنبال کامل و بهینه بودن رفتارهامون نگردیم. مسیر خودمون رو بریم. اشتباهات خودمون رو داشته باشیم. خیلی وقت ها کوتاه ترین مسیر، اشتباه کردن های متعدد هست. خیلی وقت‌ها آدم هایی که داریم درستی و غلطی ازشون میپرسیم، صرفا اعتماد به نفس بیشتری نسبت به ما دارن و نه هیچ چیز دیگه.

ترک کردن

آدم ها معمولا محیط رو ترک نمیکنن.

شهر رو ترک نمیکنن.

کشور رو ترک نمیکنن. 

خیلی وقت‌ها ما آدم ها،

آدم های یک محیط،

آدم های یک شهر،

آدم های یک کشور رو ترک میکنیم. 

تئوری های یک مسافر (۸)

_{خیلی وقت ها مهربون ترین رفتار، بهترین رفتار نیست.} 

_{بعد از یه تصمیم احساسی، خروجی کار برای هیچ کس ماکزیمم سوددهی رو نداره.} 

_{تصمیمات احساسی در دنیای بزرگسالی اون قدرها جایز نیستن. باید رفتار بالغانه داشت.}

خیلی وقت ها بعضی ها با خیال خوشی که دارن خوشن. 

نیایم به اسم دلسوزی و مهربونی اون ها رو از دنیای پر زرق و برق و رنگی شون بکشیم بیرون.

بزاریم در دنیای تخیلی که راجع به ما ساختن غوطه ور باشن. هم خودشون راحت تر هستن، هم ما. 

 

یاداوری: دعوتی های جلسه ی دفاع