احساس میکنم حتی اگر ۱۰۰ ساله هم بشم
و حتی برای امتحان خوب هم خونده باشم
و یا اینکه کلا امتحانی در کار نباشه صرفا یه کلاس عادی داشته باشم
به هر دلیلی که کنسل بشه
یکی از عمیق ترین و لذت بخش ترین و واقعی ترین خوش حالی و شادی دنیا رو تجربه میکنم.
اصلا یه حال عجیبِ خوشایند وصف ناشدنی داره کنسل شدن کلاسا.
خدایا به حق هشت و چارت ، در سال ۱۴۰۱ کنسِلی‌ا رو بیشتر کن. آمین.
نمرات ترم قبل رو بلاخره حضرات استاد وارد کردند.
کاشکی تامی شِلبی بودم.
اون موقع همه نمره هام ۲۰ بود و میترسیدن حتی ۲۵ صدم ازم کم کنن.
نه مثل الان که همین طوری یه نمره ای زدن و تو میترسی حتی بپرسی که الان چطوری حساب کردین این نمره رو؟ گریدری چقدر بوده؟ پایانی چقدر بوده؟ چطوری حساب کردی دادی ۱۲ ؟!!
اگر تامی شِلبی بودم هیچ وقت نیاز نبود درخواست کنم که برگه ی تصحیح شده ی امتحانم رو برام بفرستن. تازه وقتی هم برگه ام رو میفرستادن خیلی صریح و واضح عرض نمیکردن که در صورت داشتن تقاضای بی مورد ، تمامی ارفاق ها حذف میشود!!!
بعضی از روزا خیلی سخت میگذره.
انگاری زمان و زمین و از همه بدتر خودت؛ نداشته ها، تلخی ها، کم گذاشتن هات و هر چیز بد و منفی دیگه ای رو به روت میارن.
حتی چیزهایی که وجود ندارن ولی منفی هستن رو مغزت برات میتراشه.
هزار تا دلیل هست واسه بی انرژی بودن.
از بودن تو شرایط و زندگی کردن با ادمایی که حوصله شون رو نداری(ولی دوسشون داری و دلت میخواد تا روز ابد زنده باشن و سالم)
تا پریود بودنت و بالا پایین شدن هورمونات
تا جواب ندادن های استادت و گیر دو تا گریدر بی سواد و عقده ای افتادن.
ولی خوب میدونی چیه.
ذات دنیا همینه.
جز خودت کسی نیست که به تو انرژی بخشی کنه و بیاد به دادت برسه. میتوی غمگین باشی و بری توی موبایلت و هی پینترس رو بالا پایین کنی . میتونی گوشی رو پرت کنی کنار بشینی محکم پای درس و به خودت و خدای خودت ثابت کنی که تو کی هستی.
مغز ادمیزاد برنامه ریزی نشده واسه لذت بردن از شادی و دیدن خوش حالی و نقاط قوت.
هر کی شاده اختیاری هست. هر کی پر تلاشه اختیاری هست. و گرنه بای دیفالت که غرقیم توی انواع مختلف ِ غم و غصه .
