من؟
کلافه ام. شنبه ها تقریبا بدترین روز هست.
یکی از درسای پایه رو گذاشتم برای ترم اخر و الان کلافه ام کرده. سر کلاس مجازیش استادش اصلا ادمی نیست که ادم رو راحت بزاره. مدام سوال میپرسه و من هم نمره میخوام خوب. تقریبا میتونم بگم تمام جواب دادن هام به این خاطر هست که میخوام حداقل وقت نمره دادن یه ارفاقی چیز شامل حالم بشه.
تنها کسی هستم که جواب میدم سر کلاس.
دلم برای خودم و تمام بچه ها و استاد سوخت. اول ترم که خبری از کرونا نبود کلاس حضوری این درس کیپ تا کیپ تشکیل میشد. ۲۰ و خورده ای دانشجو بودیم.
الان؟ پنج نفر به زور انلاین میشن.
اعتراف میکنم خود من تمام فعالیت هام به خاطر نمره هست. نیمخوام گند بخوره به معدلم.
همه ی اینها در حالی هست که برای ارشد میخونم. احتمالا دوباره تعویق نخوره. نمیدونم. شاید هم بخوره. ولی دانشجوی سال اخر باید دغدغه ی ارشد داشته باشه نه درگیر یه همچین درس مضخرفی باشه.
با سوال پرسیدن هاشون با یهو حضور غیاب کردن هاش بایهو مخاطب قرار دادن هاشون نیمزارن ادم به کار دیگه اش برسه. و گرنه من که از خدام بود وقتی این داشت درس میداد من هم راحت تست هام رو میزدم.
واقعا معلوم نیست سر درس و مشقمون قرار هست این ترم اخری چه بلایی بیاد.
هیچ چیز قابل پیش بینی نیست.
این روزا تو شرایطی هستیم که با ریسک میشه برای یه هفته برنامه ریخت. بیشتر که اصلا شدنی نیست. تصمیم گرفتم اسون بگیرم اسون بگذره.
روزی هزار بار ادم باید به خودش یااوری کنه: فکر نکن فقط اون کاری که فکر میکنی درست هست رو انجام بده.
یعنی سال دیگه این روزا حالم چطوره؟ کجام؟ دانشجوی ارشدم؟ یا پشت کنکور؟
