جنگی تمام عیار: پریود

یکی از عجیب ترین تجربه های زندگیم، که هیچ وقت تکراری نشده و ظاهرا قرار هم نیست تکراری بشه "پریود" هست! احساساتی که قبلش تجربه میکنم وحشتناک هست. تا الان تو زندگیم فکر کنم به هورمون هام پیروز نشدم. فکر کنم هیچ وقت. هیچ پیروزی یادم نمیاد. پر از احساس ناتوانی، حجالت و شرم بی دلیل و با دلیل، احساسات بد نسبت به خود و اطرافیان، یاداور شدن انواع و اقسام خاطرات تلخ و منفی، کنسل کردن موقعیت های کاری، شک به اینده و مسیر، شکننده شدن و .....

خیلی عرضه میخواد ادم خودش رو جمع کنه. خیلی. یه جنگ تمام عیار هست.

 

 +عاشق اهنگ "جاده های نرفته" ی اِبی هستم.

لمس روزهای سخت (۶)

لحظه های سخت زندگی میتونه اون لحظه هایی باشه که خودت هم ترسیدی، ولی باید دیگران رو آروم کنی و امیدوار نگه داری.

لحظه های سخت زندگی میتونه اون لحظه هایی باشه که خانواده ات بابت شغل و اینده ات نگران هستن و تو باید امیدوار نگهشون داری که اره همه چیز خوب پیش خواهد رفت. همه چیز درست میشه. همه چیز اکی میشه. داری مهارت های جدید یاد میگیری در عین حال باید مسائل این مدلی رو هم هندل کنی.

عطر حجالت و شرم روی مکالمه ها پاشیده میشه. دوست نداری به ادم ها زنگ بزنی. و حتی باهاشون رفت و امد کنی. و حتی چند ساعت پیوسته ببینیشون. میترسی از سوال پرسیدن ها. 

شبیه به روزهایی که باید دفاع میکردی ولی نکرده بودی و هر کی از راه میرسید میپرسید حالا کی دفاع میکنی. دوست داشتی نامرئی شی. تنها راه حل نامرئی شدن هم، "نبودن" بود. آزمایشگاهی که هر روز میرفتی، اومده بود روزهایی که دو هفته، دو هفته نمیرفتی دیگه. به خاطر آدم ها و سوال هاشون. 

در خود بطلب هر انچه خواهی که توئی

وقتی میخوای یه کاری رو شروع کنی، فراهم کردن امکانات فیزیکال و مادی قضیه یه بحثی هست، جنگیدن با مغز قدیمی، ترس ها، دیوارهای ذهنی و نشخوار های فکری اطرافیان هم یه ور دیگه. یعنی اینور دوم قضیه قشنگ به اندازه ی فشار مالی، به ادم فشار میاره. چقدر ادم باید سفت باشه. 

یعنی این روزهای زندگیم قشنگ جزء روزهای سخت حساب میشه. اینکه جون بکنی تمرکز و امیدت رو حفظ کنی وقتی بقیه دارن راجع به آینده ی تو نشخوار فکری میکنن!!! تازه باید یه جوری هم برخورد کنی که هم ناراحت نشن و دلخوری پیش نیاد (چون ادم های تکرار شونده ی زندگی ات هستن)، هم قانعشون کنی که نه بابا مساله ای نیست و اکی میشه و .... یعنی یه جوری باید مطمئنشون کنی و بچینی واسه شون، که خودت اینقدر به خودت مطمئن نیستی!!! چرا امن بودن بلد نیستیم ما ادم ها؟ چرا نمیفهمیم وقتی یه نفر درگیر یه فعالیت مهم هست نباید تمرکزش رو بگیریم؟ نباید دچار نشخوار فکری‌اش کنیم؟ چرا تیم نیستیم باهم؟ شاید هم اینطوری نگاه کردن به قضیه اشتباه هست. هر کسی خودش مسئول تمرکزش هست. خودمون باید از خودمون مراقبت کنیم. از تمرکزمون. از نور امیدمون. خودمون باید خودمون رو قبول داشته باشیم و به خودمون باور داشته باشیم. باور به خودمون رو توی ادم های اطراف جستجو نکنیم!

روزهای سختی هست. دوست دارم با لبخند بگذرونم ولی سخته. یعنی ماهی دیگه این روز کجام؟ چطوری ام؟ لبخندم؟ یا اشک؟ حس خوشبختی دارم یا بدبختی؟