تمام شد

تمام شد. مراحل تسویه حساب و فارغ‌التحصیلی دیروز تمام شد و من فارغ‌التحصیل شدم. یک لیسانس به تعداد لیسانس‌های این مملکت اضاف شد. وقتی به دوران کارشناسی فکر میکنم مجموعه ای از فیلم های کوتاه ِپنج الی ده ثانیه‌ای از جلوی چشمانم عبور میکند. جنگیدن‌ها بر سر تاریخ میانترم و ارائه‌ها. پروژه‌هایی که بلد نبودم. پروژه‌هایی که بلد بودم. ارائه‌هایم که خون به دل بعضی ها میکرد. امارگرفتن از سال بالایی ها. فلان استاد چطور هست؟ دست به نمره‌اش چطور هست؟ حضور غیاب چطور؟ جزوه‌اش را میفرستی؟ دکتر فلانی بهتر نیست؟ پیگیری‌های اول ترم برای برداشتن دروس اختیاری و عمومی بیشتر. برای اینکه معدل کُل را تا اسمان هفتم هم که شده بالا بکشم. پیاده روی های خانه تا چهارراه پارکینگ. فیلم گرفتن ها و اهنگ و سخنرانی و کلمات زبان گوش کردن‌های توی سرویس دانشگاه. سلفی که غذایش را نهایتا سه بار خوردم. پیمودن هزار باره ی لاین اساتید. یک ساعت یک ساعت رفع اشکال کردن ها. معذب شدن‌ها. ازمایشگاه فیزیک دو و خندیدن های اهسته و یواشکی من و دوستم از فرط بلد نبودن و پرت بودن از ماجرا. شب پایانترم ازمایشگاه ریز پردازنده. احساس من بعد از میانترم ریاضی مهندسی. به قول یکی از بچه ها, حیف ان همه خواندن. عشق توام با خجالت و بلد نبودنم نسبت به استاد مدار منطقی و مدار الکتریکی و ریاضی مهندسی. لعنتی. هنوز هم توی ذهن من جذاب ,جدی, مَرد ... خلاصه کنم مطبوع و مطلوب است! ترم اخر و کرونا و مجازی شدن. توهین ها ,تحقیرها , تیکه‌ها و طعنه هایی  که از جانب هشت نُه نفر از دختر پسرهای ورودی شنیدم. چرا که سوالاتی که برای درس تجارت طرح کرده بودم از نظر انها سخت بود! ساعت‌ها پای لپ تاپ نشستن و داده جمع کردن و تحلیل اماری زدن برای پروژه ی پایانی که قرار شد مقاله بشود. مقاله‌ای که معلوم نیست کی چاپ شود. اسم من نفر چندم باشد. تمام شد. مراحل تسویه حساب و فارغ‌التحصیلی دیروز تمام شد و من فارغ‌التحصیل شدم. یک لیسانس به تعداد لیسانس‌های این مملکت اضاف شد.

به وقت اواسط مرداد۹۹

توی این پست گفته بودم وقتی نتیجه ها رو اعلام کردن میام و میگم بهتون که چی شد.

در کمال ناباوری قبول شدم. میدونستم مصاحبه رو گند زدم ولی هر روز سایت رو چک میکردم ببینم نتیجه ها رو اعلام کردن یا نه. 

ترم مهر که مجازی هست. ولی خوب بعدش امیدوارم مجازی نباشه. 

اینم از دست سرنوشت. یادم هست بعد از مصاحبه اصلا فکم افتاده بود. کفم بریده بود..

 من خودم رو برای چیزای دیگه اماده کرده بودم. اینا اصلا یه جوری دیگه سوال کردن. 

ولو شدم روی تختم. بلد نبودن هام تف شده بود توی صورتم...فقط خیره شده بودم به پرده های پنجره ی اتاقم. 

وقتی هم اسم ها رو اعلام کردن خرکیف نشدم. خوشحال نبودم. ولی اینکه پذیرفته شده بودم خوب بود. 

۷۰٪ میخواستم انصراف بدم. بهم گفتن با این شرایط مملکت که هر روز که از خواب بیدار میشن یه قانون جدید تصویب میکنن و فرایند فرسایشی پشت کنکور نشستن و الف بودن این دانشگاه و هیئت علمی های خفنش و کلی دلیل دیگه حماقت هست بخوای بمونی واسه سال دیگه.... 

دیگه رفتنی شدم. اینم از ادامه تحصیل ما.

میتونید ابراز خوش حالی و تبریک هاتون رو با لایک بهم نشون بدین :))

دغدغه ی روزهای اخر خرداد ۹۹

نمیدونم فردا چی پیش میاد.

ساعت ۲/۵ مصاحبه دارم. باید الان بخوابم. که فردا صبح زود بلند شم روی پایان نامه مسلط بشم. روی owasp و isms که توی رزومه ام بهشون تاکید کردم مسلط بشم... یه سری سوال بخونم... یه سری مکالمه تمرین کنم... 

نمیدونم چی پیش میاد... نمیدونم اگر قبول شم چقدر خوش حال میشم. ولی طبیعتا اگر قبول نشم ناراحت میشم. ولی خوب نه خیلی...

نمیدونم بقیه در چه سطحی هستن... چه جوری هستن . اصلا کدومشون قرار هست مصاجبه بگیره.

فردا دست سرنوشت ممکن هست من رو برای تا اخر عمرم از شهری که الان دارم توش زندگی میکنم بکنه بندازه جاهای دیگه.

و یا اینکه به همین وضعیت باقی بمونم حداقل تا یک سال دیگه... 

با یکی از اقایون کلاس هم میکروفون و وب کم تست کردم...

کرونا چیست؟ چیزی که همه چیز را مجازی کرد. حتی مصاحبه های ورود به مقاطع مختلف دانشگاه ها را.

خودم به عنوان یه انسان فقط میتونم محاسبات انسانی داشته باشم و اون دور دورا رو نمیبینم. برام دعا کنین بهترین رقم بخوره.

میام نتیجه اش رو وقتی اعلام کردن میگم بهتون.