Agent بودنم آرزوست

توی سیستم‌های عاملگرا (Agent Oriented) هر عامل (Agent) خودش به تنهایی و کاملا مستقل راجع به تمام مسائل مربوط به خودش تصمیم میگیره. راجع به مکان بودنش. اینکه روی کدوم یک از ماشین های موجود بره و مستقر بشه. اینکه چه نوع رفتاری داشته باشه. وقتی ماشینی که عامل روش هست خیلی شلوغ باشه عامل مکانش رو عوض میکنه. اینقدر این عامل ها جا به جا میشن که در نهایت یه سیستم پایدار حاصل بشه. اینطور هم نیست که بعد از یه مدت زمان خاص و یا بعد از یه تعداد مشخص جابه جایی سیستم عاملگرا به پایداری برسه. 

گاهی فکر میکنم کاشکی ما ادم ها هم مثل همین عامل‌ها بودیم. 

کاشکی Agent بودیم. کاشکی احساس نداشتیم. که وقتی یه جابه‌جایی جواب نمیده و میفهمیم که باید جامون رو دوباره عوض کنیم غم‌زده نشیم. دل مُرده نشیم. افسردگی نگیریم.هی نگاه نکنیم که اینجایی که برای رسیدن بهش کلی زحمت کشیدیم کلی با خودمون کلنجار رفتیم حالا دیگه جواب نیمده و باید جابه‌جا شیم.  فقط  انالیز کنیم ببینیم بهترین ماشین بعدی که میشه روش مستقر شد کجاست... فقط هی اون کاری که باید انجام بدیم رو انجام بدیم. اینقدر انجام بدیم که به پایداری برسیم. 

اگرم نرسیدیم دیگه بینش احساس شکست نکنیم. فقط هی جابه‌جا شیم. هی اون کاری که باید انجام بدیم انجام بدیم. بینش هیچی نباشه.... هیچی نباشه... نباشه...

مثل یه نهنگ کوهان دار

بخش قابل توجهی از عید رو گذاشتم سر یکی از درسها. نمیتونم بفهمم من کند هستم و یا سوالات این درس سخت هستن. احساس میکنم تمرکز کافی ندارم و ذهنم fresh نیست. احساس میکنم تمام سوالات رو اگر کسی بود که با یه جمله راهنماییم کنه خیلی وقت پیشا جمع شده بود. 

سه روز دیگه بیشتر از تعطیلات باقی نمونده و کلی کار نکرده دارم. 

کلی کار علاوه بر کار های واجب برای خودم تعریف کرده بودم که نرسیدم انجامشون بدم. 

میتونم برای این سوالات برم و از گریدر درس سوال بپرسم ولی هم غرورم اجازه نمیده و هم یه ترسی دارم که سوالام ساده و ضایع باشه... توی فضای فنی مهندسی بای دیفالت پسرها دست بالا تر گرفته میشن. چه برسه که بخوای ابراز ناتوانی هم بکنی(دوست ندارم وقتی جواب یه چیزی رو پیدا نمیکنم برم راحت از کسی بپرسم. چون وقتی کسی میاد یه سوال ساده ازم میپرسه فوری میزارم به پای راحت طلب بودنش... و حالم بهم میخوره بخوام بهش جواب بدم. به خودم میگم این چرا گوگل نمیکنه. ). مخصوصا توی چیزهایی که یا برنامه نویسی هست و یا بوی برنامه نویسی میده و به برنامه نویسی مربوط هست. 

خسته نیستم. ولی خیلی وقتها احساس ناامیدی میکنم و از اینده میترسم. 

دارم تلاشم رو میکنم. و خودم رو با چنگ دندون میکشم بالا. 

دارم تلاش میکنم که جزء بهترین ها باشم. که اگر فرصتی بود بتونم رقابت کنم و اون فرصت رو به چنگ بیارم... خیلی وقتها ناامید میشم. خیلی وقتها حسرت یه سری از امکانات و موقعیت ها رو میخورم. موقعیتهایی که ندارم. ولی به خودم میگم تو بهترین الانت باش. بهترین همین موقعیت فعلی. تا اگر فرصتی بود عین یه نهنگ کوهان دار که میخواد نیم تن کریل رو ببلعه اون موقعیت رو ببلعی...

میدونی ادم ها کی خوب درس میخونن ؟

موقعی که هیچ اپشن دیگه ای به جز درس نداشته باشن... موقعی که درس و خوب درس خوندن تنها ریسه ی امیدی باشه که بتونن بهش چنگ بزنن... موقعی که به این فکر میکنن که تنها راه و کم هزینه ترین راه پیش روشون همین درس خوندن هست. 

درخت هر چی پربار تر افتاده تر

یه استاد این ترم دارم. کلا قبل از اینکه باهاش درس بردارم از رزومه اش خوف کردم. ترسیدم قشنگ. کارشناسی رو شریف بوده و بقیه مقاطع رو مریلند و ام ای تی و هارواد ...با شرکت های غولی مثل گوگل هم همکاری داشته و اونجا کار میکرده. خلاصه بگم رزومه اش خیلی پر و پیمون بود... گفتم برندارم این درس رو بزارم ترم بعد با یه استاد راحت تر. معلوم نیست چی میخواد سرمون بیاره.

تمام شک و تردید ها و بالاپایین کردن ها به این نتیجه منتج شد که درس رو برداشتم با این اقا. جلسه ی اول رفتم سر کلاس. از رفتارش جا خوردم. به شدت خاکی بود. از اینها که کنارشون احساس ارزشمندی میکنی... خیلی راحت گفت : بچه ها من تا حالا با این محیط کار نکردم. بلد نیستم از کجا میشه کلاس رو رکورد کرد. حالا کجا سیو میشه؟ چطوری میکروفون هاتون رو روشن کنم؟ 

خاکی بود. ادم بود. شعور داشت. میدونی وقتی یه همچین ادمی با یه همچین روزمه ای میاد و این جمله ی "من بلد نیستم" رو میگه چقدر یه دانشجو میتونه از همین جمله چیز میز یاد بگیره؟ 

فرداش با یه استاد دیگه کلاس داشتم که بهترین دانشگاهی که در طول دوران تحصیلش در اون درس خونده دانشگاه شیراز بود. 

هم سن و سال استادی که توصیفش رو کردم هم هست. 

همین جلسه ی اول حرفی که بهمون نزد نبود. توهینی نبود که نکرد. قشنگ بهمون گفت بی سواد. به تک تک مون. کلاسش پر از استرس. پر از تنش. بترسی اصلا بخوای جواب بدی. اصلا نمیشد باهاش تعامل کرد.

حرف واسه گفتن زیاد هست. کوتاه رو سخن میکنیم !!!

درخت هر چی پربار تر افتاده تر