زندگی خوابگاهی بلد نیستن! نمیفهمن که!

بچه‌های خوابگاه دیشب داشتن آش دوغ درست میکردن!!!

این در حالی هست که من میخواستم سیب زمینی ها رو مربعی خورد کنم. بعد یه تن ماهی بهشون اضاف کنم و بزنم بر بدن، سه روز تو راه بودم. و با ساندویچ سرد و نودلیت و بایکیت و ... سر میکردم :|

یک دختر خیال‌ پردازِ رویاباف‌

گاهی اوقات با خودم فکر میکنم، بیرون رفتن با من چه حاصلی دارد؟ چه کسی از بیرون رفتن با آدمی که سکوت را دوست دارد، لذت میبرد؟ چه کسی دوست دارد با آدمی بیرون برود که فقط دوست دارد پشت پنجره‌ی یک کافه‌ی دنج بنشیند، عبور و مرور آدم ها را تماشا کند و راجع به داستان زندگی هر کدام از این آدم ها خیال پردازی کند؟ به جمع‌‌های دختر و پسرهای جوان نگاه میکنم. به خنده‌های بلند‌شان. به حالت‌های سرخوشانه‌شان. به تعریف کردن‌هایشان برای یکدیگر. من؟ چند باری تلاش کرده‌ام اینطوری بودن را تجربه کنم. باهم بیرون رفتن. باهم فیلم دیدن. خندیدن های بلند بلند. هیچ چیز در من تازه نشد! بعد از ورود به جمع‌هایشان متوجه شدم چیزهایی که باعث خنده‌ی آن‌ها میشود، هیچ چیز در من ایجاد نمیکند. من آدم خنده‌های بلند بلند الکی نیستم. بعد از ورود به جمع‌هایشان متوجه شدم چقدر خندیدن‌هایشان الکی و بر سر هیچ و پوچ است. من؟ نه خنده‌ام میگیرد و نه دوست دارم ادای خنده را دراورم. من را بگذارید در غار تنهایی خودم. 

من عاشق قدم زدن‌های صبحگاهی و شبانه‌ام. عاشق بالا رفتن از جایی. عاشق تماشا کردن از یک ارتفاع بلند. عاشق بوی قهوه. از آدم های بی حوصله‌ی این روزها، نمیشود توقع زیر پا گذاشتن شهر را داشت. 

گاهی اوقات فکر میکنم چنین آدمی وجود ندارد. و من فقط یک دختر خیال‌ پردازِ رویاباف‌م!

کی باورش میشه ۱۴۰۱ هم داره تموم میشه؟

صدای پای بهار رو میشنوم. 

هوا رو دوست دارم. 

صبح ها گنجشک ها سرمست، میخونن.

بهترین اتفاق این روزها این هست که هم اتاقیم خونه ی عموش هست و من توی اتاق تنهام. 

ملکه ی یه اتاق سه در چهار هستم.

دلم میخواد کل این شهر رو بزارم زیر پام.

کافه ای نباشه که نرفته باشم. 

بشینم ساعت ها کتاب بخونم و کتاب بخونم و کتاب بخونم و کتاب بخونم....